European Economic
and Social Committee
Tetyana Ogarkova: De laatste oorlog van Vladimir Poetin
Op 24 februari 2022 werden we om 5 uur ‘s morgens wakker van vreemde geluiden in de verte die erg op explosies leken. De kinderen sliepen vredig in hun bed, maar de telefoons rinkelden voortdurend . De oorlog was begonnen. De explosies, die raketinslagen bleken te zijn, werden gemeld vanuit Kyiv, Charkiv, Ivano-Frankivsk en andere steden in het land.
Een van de eerste inslagen verwoestte een gebouw op een militair terrein in Brovary, waar de dansleraar van onze oudste dochter woonde. Een paar uur later stapte ik in de auto om een vriendin op te halen die de telefoon niet meer opnam. Oekraïense tanks kwamen me tegemoet. Hun rupsbanden lieten sporen achter in het asfalt.
Sinds dat pijnlijke ontwaken op 24 februari 2022, dat onze wereld voorgoed vernietigde, zijn we niet meer in slaap gevallen. Met onze ogen wijd open kijken we naar onze nieuwe realiteit. In de eerste week van de oorlog zagen we onze vrienden sneuvelen in de strijd. We zagen ook dat het Oekraïense leger weerstand kon bieden aan het “op een na grootste leger ter wereld”. We hebben gezien hoe Europeanen wapens leverden en toekomstige sancties bespraken.
Met wijd open ogen kijken we vooral naar Rusland. En we kunnen niet geloven hoe min zij zijn: soldaten scheppen tegen hun vrouwen op over gestolen koffiezetapparaten, tapijten en zelfs wasmachines uit verwoeste dorpen. Wij kunnen hun wreedheid niet geloven: zij doden ongewapende burgers met een kogel in de nek, zij verkrachten Oekraïense vrouwen voor de ogen van hun kinderen en zij verbranden hun lichamen. Zij bombarderen onze ziekenhuizen en vuren elke dag raketten op ons af, onophoudelijk. Wij kunnen hun domheid niet geloven: meer dan een maand lang hebben hun soldaten loopgraven gegraven in de grond van Tsjernobyl, voordat zij naar Belarus moesten worden overgebracht met stralingsziekte, waaraan zij nu reeds sterven.
We kijken met grote ogen naar de realiteit van het moderne Rusland. Poetin is niet de enige die deze oorlog voert. Volgens een recente peiling van het Levada Centrum geniet hij de steun van 85 % van de Russen.
Het is tijd om deze nieuwe realiteit onder ogen te zien. Het heldhaftige verzet van de Oekraïense soldaten, de militaire hulp en de strenge sancties van de westerse partners van Oekraïne doen hun werk.
Maar de oorlog woedt nog steeds. Het komt erop aan stand te houden, niet op te geven, niet toe te geven aan de verleiding van een lichtzinnig of te snel overeengekomen staakt-het-vuren, hoezeer we ook allemaal vrede willen. Wij hebben deze unieke kans om ervoor te zorgen dat deze ongehoorde Russische agressie de laatste oorlog is. Een staakt-het-vuren, territoriale concessies en compromissen zullen niets uithalen, behalve Rusland in staat stellen een gedeeltelijke overwinning op te eisen en agressieve en revanchistische gevoelens in de Russische samenleving aan te wakkeren.
Transnistrië in 1992, Georgië in 2008, de Krim en de Donbas in 2014: in elk decennium is Rusland grotere uitdagingen aangegaan (met de bijbehorende gevaren) die de regio teisteren. Het Kremlin heeft elke zwakte in het westen als excuus aangegrepen om zijn agressie voort te zetten. Laten we de realiteit bekijken met wijd open ogen. Om vrede tot stand te brengen, moeten we de oorlog voortzetten. De oorlog tegen Rusland.
We hebben moed nodig. Veel moed. Niet alleen voor de Oekraïense soldaten, maar ook voor onze westerse partners om de sancties aan te scherpen (om de Russische economie te vernietigen) en om de Oekraïners te voorzien van de nodige offensieve wapens (om de Russische troepen over de grens terug te dringen).
We zullen ook vastberaden moeten zijn. Vastberadenheid die nodig is om na de onvermijdelijke nederlaag van Rusland iedere Russische burger te doordringen van de historische verantwoordelijkheid voor deze onmenselijke barbarij. Met herstelbetalingen gedurende twee of drie generaties. Met geschiedenisboeken met gedetailleerde beschrijvingen van hun oorlogsmisdaden. Met een museum over de slag om Marioepol, of Boetsja, in het centrum van Moskou.
Pas na deze suïcidale oorlog zal een ander Rusland mogelijk zijn, zonder het complex van het gekwetste imperium en de wens zijn vroegere grandeur te herstellen ten koste van zijn buurlanden.
Toen we op 24 februari 2022 om 5 uur ‘s morgens wakker werden, hoorden we Poetin “denazificatie” en “demilitarisering” noemen als de doelstellingen van zijn “militaire operatie”. Word wakker! Oekraïne heeft geen “denazificatie” en “demilitarisering” nodig. Integendeel: Rusland heeft die nodig.